Het echte werk is begonnen
12 april 2016 - Portofino (Genova), Italië
Natuurlijk lijkt het allemaal even geweldig, samen op avontuur, op een zeilboot, zon, zee, mooie locaties, ijsjes eten, lekker chillen en leuke dingen doen.
Uiteraard is het echt niet allemaal even tof.
Wat bijvoorbeeld heel erg irritant is, is dat wij er alles aan hebben gedaan om op 1 April daar te kunnen zijn. Dan hebben we (lees Deniz) 10 dagen de tijd om de boot te leren kennen. Klinkt geweldig, dagelijks eropuit om te zeilen. In theorie zijn we 1keer de zee op geweest en dat was ook nog eens met de meest irritante kerel die je je maar kan voorstellen. Overal aanzitten en aan elke lijn trekken. Hij wist zogenaamd wel hoe het moest. Dat hij er niks van bakte mag duidelijk zijn! Pleurt nog bijna 2x van boord ook.
Dat wij de helft van de tijd gekluisterd waren aan de boot ivm werkzaamheden is ook zoiets, zelf waren ze (Martino en Olga) vaak niet aanwezig. Er moest nog van alles gebeuren en er kwamen bijna dagelijks mensen over de vloer om het één of ander te doen. Ja, we zijn er om 8.00/8.30. Wij zorgen er dus voor dat we wakker zijn en dat de boot begaanbaar is, loopplank naar beneden enz... vervolgens zit je uren te wachten en kan je nergens heen want we kunnen de boot niet open en onbeheerd achterlaten.
Dat de zon schijnt en er bijna geen wind is maakt het allemaal wel wat minder dramatisch, dat dan weer wel. Olga smakt tijdens het eten, oooh het is verschrikkelijk. Zo goor!
En ze snift altijd met haar neus, 2x snel achter elkaar, de hele dag door als een irritante tik En ze doet bij alles wat er gezegd wordt altijd 2x hmm hmm
Eigenlijk weten ze niet zo goed met ons om te gaan en zijn ze een soort van egoïstisch. Ben je alleen met ze dat is het best gezellig en zijn ze echt wel oke, maar zijn er vrienden in de buurt lijkt het alsof wij van de aardbodem zijn verdwenen. Dan gaan ze gewoon binnen zitten en eten. Als de vrienden rond een uur of 23 weer vertrekken is het ' oh jullie hebben nog niet gegeten he, als je nog wat wilt maken ga je gang, wij gaan naar bed'
Dat wij al lang weg geweest zijn en wat hebben gegeten hebben ze niet eens door gehad.
En dan is er nog Enzo, hij heeft zorg gedragen over de boot tot het moment dat wij er waren. Hij is altijd kapitein geweest en weet heel veel van zeilboten. Hij vindt al die rijkeluismannetjes ook maar niks. Hij is wel grappig, maar elke keer als wij ff weg willen komt hij weer aangelopen moet er weer gefriemeld worden aan dit of dat. Sta je dan, klaar om te gaan. Even wat anders dan de boot..
We zouden eigenlijk 10 April vertrekken omdat Deniz uiterlijk 1 Mei in Turkije moet zijn.
Uiteraard veranderen de plannen per dag, vandaag is het zus en morgen is het zo. Uiteindelijk vertrokken we 12 April omdat Olga had besloten toch een paar dagen mee te gaan voordat ze naar Sint Petersburg zou vliegen voor zaken en haar vlucht vanuit Rome heeft geboekt op 15 April. Dus de reis is op haar vertrek afgestemd
Dit lijkt nu allemaal heel negatief, maar het valt allemaal wel mee hoor. Wat ik wil zeggen is dat het allemaal geen sprookjes wereld is. Het is gewoon werk met alles wat daarbij hoort, ook de mindere dingetjes. Het blijft natuurlijk een super ervaring en wij zijn blij dat we samen zijn want dat gaat hardstikke goed! We hebben ook heel veel tijd voor onszelf gehad en leuke dingen gedaan
Dinsdag 12 April was het dan eindelijk zo ver, wekker om 4.45u, snel eten e.d en om 5.30 vertrokken we. De eerste koers was naar het eiland Elba. Een lange dag voor de boeg.
Erg veel bewegingsvrijheid is er niet want de boot beweegt te veel door de golven en er kwamen liters water aan boord dus veel meer dan het zit gedeelte is er niet. Alles ging prima, tot ik op een gegeven moment naar beneden ging. Weer terug boven begon de zeeziekte, wtf. Een golf van misselijkheid, niet heel erg maar ik dacht wel even oke waar ga ik straks heen als het to much wordt. Overboord is niet echt een optie want we bewegen te veel en naar beneden naar de wc is ook best ver en een hele uitdaging om normaal te bereiken.
De eerste reis heeft 18uur geduurd en ik ben bijna non-stop misselijk geweest. Niet heel erg maar continue zo'n onbehagelijk gevoel in je maag. Een voordeel was dat één van de neveneffecten was dat je ook heel moe kan worden, ik heb dus veel kunnen slapen. Gaan liggen met je ogen dicht werkt het beste.
Binnen zitten, lezen of focussen op 1 bepaald ding is geen optie. Dan wordt het alleen maar erger
De volgende dag vertrokken we rond 8.45u en ging het al stukken beter. Hadden we lunch bij het eiland Giglio waar ook de Costa Concordia is verongelukt. Tijdens de lunch lagen we stil maar de zee was flink onrustig. Binnen zitten en eten en tegelijkertijd naar buiten kijken is niet te doen. Je kijkt vanuit beneden naar buiten en de wereld tolt werkelijk om je heen. Dat gevoel is niet te omschrijven, je hele balans is de kluts kwijt.
Ook vandaag wel wat misselijk geweest, het uren op de zelfde manier op en neer is op een gegeven moment gewoon een uitdaging voor je lichaam en dat heeft er een keer genoeg van. De oplossing is wederom, gaan liggen
Gelukkig kwamen we niet al te laat aan bij de volgende bestemming, Porto Ercole. Zo fijn om in een haventje te liggen en even de boot af te kunnen en vaste grond onder je voeten te voelen. Op een kwartiertje lopen lag een leuk havendorpje. Na het eten een beetje bijtijds naar bed want dit vreet werkelijk energie.
's ochtends vertrokken we weer vroeg. Om 6.30u gingen we weer de zee op met als volgende bestemming de haven van Rome. Wederom een lange dag voor de boeg. Het weer was rustig maar de golven hoog, dit keer gingen we niet op en neer maar heen en weer. Helaas konden we alleen de eerste dag wat zeilen, verder hebben we steeds de wind tegen gehad. Als je zeilt ligt de boot veel stabieler. Je gaat dan we heel schuin, maar de boot wordt een soort van de zee in gedrukt. Op de motor heb je veel meer last van de golven.
Op zich vind ik dat gevoel van het deinen wel heel relaxed. Ook als het zo hard gaat dat jeje echt goed vast moet houden maar opnieuw uren heen en weer in de zelfde beweging zorgde ervoor dat ik de laatste 4uur weer misselijk werd
Het moment dat je in de haven arriveerd en stil ligt is het ook wel zo weer over hoor. Ook vandaag weer mooi op tijd zodat er wat tijd was om rond te lopen. De haven van Rome, Porto Romano, het klinkt echt super tof. Raar maar waar, er is geen fuck te doen hier. Echt helemaal niks.
Vrijdag 15 April, Olga vertrekt vandaag naar Sint Petersburg. Om 10u wordt ze opgehaald met de taxi. Martino gaat mee uitzwaaien en heeft daarna nog een zakelijke bespreking. Wij hebben dus even wat tijd voor onszelf. Lekker in het zonnetje, de haven rond lopen en een beetje chillen op de boot, en we hebben een nice lunch. Als Martino terug komt besluiten we nog een dag hier te blijven omdat er teveel wind staat.
Aangezien ik al een paar dagen zeeziek geweest ben vind ik dat eigenlijk wel prima. Even een dag niet de zee op en tijd om bij te komen
Uiteraard is het echt niet allemaal even tof.
Wat bijvoorbeeld heel erg irritant is, is dat wij er alles aan hebben gedaan om op 1 April daar te kunnen zijn. Dan hebben we (lees Deniz) 10 dagen de tijd om de boot te leren kennen. Klinkt geweldig, dagelijks eropuit om te zeilen. In theorie zijn we 1keer de zee op geweest en dat was ook nog eens met de meest irritante kerel die je je maar kan voorstellen. Overal aanzitten en aan elke lijn trekken. Hij wist zogenaamd wel hoe het moest. Dat hij er niks van bakte mag duidelijk zijn! Pleurt nog bijna 2x van boord ook.
Dat wij de helft van de tijd gekluisterd waren aan de boot ivm werkzaamheden is ook zoiets, zelf waren ze (Martino en Olga) vaak niet aanwezig. Er moest nog van alles gebeuren en er kwamen bijna dagelijks mensen over de vloer om het één of ander te doen. Ja, we zijn er om 8.00/8.30. Wij zorgen er dus voor dat we wakker zijn en dat de boot begaanbaar is, loopplank naar beneden enz... vervolgens zit je uren te wachten en kan je nergens heen want we kunnen de boot niet open en onbeheerd achterlaten.
Dat de zon schijnt en er bijna geen wind is maakt het allemaal wel wat minder dramatisch, dat dan weer wel. Olga smakt tijdens het eten, oooh het is verschrikkelijk. Zo goor!
En ze snift altijd met haar neus, 2x snel achter elkaar, de hele dag door als een irritante tik En ze doet bij alles wat er gezegd wordt altijd 2x hmm hmm
Eigenlijk weten ze niet zo goed met ons om te gaan en zijn ze een soort van egoïstisch. Ben je alleen met ze dat is het best gezellig en zijn ze echt wel oke, maar zijn er vrienden in de buurt lijkt het alsof wij van de aardbodem zijn verdwenen. Dan gaan ze gewoon binnen zitten en eten. Als de vrienden rond een uur of 23 weer vertrekken is het ' oh jullie hebben nog niet gegeten he, als je nog wat wilt maken ga je gang, wij gaan naar bed'
Dat wij al lang weg geweest zijn en wat hebben gegeten hebben ze niet eens door gehad.
En dan is er nog Enzo, hij heeft zorg gedragen over de boot tot het moment dat wij er waren. Hij is altijd kapitein geweest en weet heel veel van zeilboten. Hij vindt al die rijkeluismannetjes ook maar niks. Hij is wel grappig, maar elke keer als wij ff weg willen komt hij weer aangelopen moet er weer gefriemeld worden aan dit of dat. Sta je dan, klaar om te gaan. Even wat anders dan de boot..
We zouden eigenlijk 10 April vertrekken omdat Deniz uiterlijk 1 Mei in Turkije moet zijn.
Uiteraard veranderen de plannen per dag, vandaag is het zus en morgen is het zo. Uiteindelijk vertrokken we 12 April omdat Olga had besloten toch een paar dagen mee te gaan voordat ze naar Sint Petersburg zou vliegen voor zaken en haar vlucht vanuit Rome heeft geboekt op 15 April. Dus de reis is op haar vertrek afgestemd
Dit lijkt nu allemaal heel negatief, maar het valt allemaal wel mee hoor. Wat ik wil zeggen is dat het allemaal geen sprookjes wereld is. Het is gewoon werk met alles wat daarbij hoort, ook de mindere dingetjes. Het blijft natuurlijk een super ervaring en wij zijn blij dat we samen zijn want dat gaat hardstikke goed! We hebben ook heel veel tijd voor onszelf gehad en leuke dingen gedaan
Dinsdag 12 April was het dan eindelijk zo ver, wekker om 4.45u, snel eten e.d en om 5.30 vertrokken we. De eerste koers was naar het eiland Elba. Een lange dag voor de boeg.
Erg veel bewegingsvrijheid is er niet want de boot beweegt te veel door de golven en er kwamen liters water aan boord dus veel meer dan het zit gedeelte is er niet. Alles ging prima, tot ik op een gegeven moment naar beneden ging. Weer terug boven begon de zeeziekte, wtf. Een golf van misselijkheid, niet heel erg maar ik dacht wel even oke waar ga ik straks heen als het to much wordt. Overboord is niet echt een optie want we bewegen te veel en naar beneden naar de wc is ook best ver en een hele uitdaging om normaal te bereiken.
De eerste reis heeft 18uur geduurd en ik ben bijna non-stop misselijk geweest. Niet heel erg maar continue zo'n onbehagelijk gevoel in je maag. Een voordeel was dat één van de neveneffecten was dat je ook heel moe kan worden, ik heb dus veel kunnen slapen. Gaan liggen met je ogen dicht werkt het beste.
Binnen zitten, lezen of focussen op 1 bepaald ding is geen optie. Dan wordt het alleen maar erger
De volgende dag vertrokken we rond 8.45u en ging het al stukken beter. Hadden we lunch bij het eiland Giglio waar ook de Costa Concordia is verongelukt. Tijdens de lunch lagen we stil maar de zee was flink onrustig. Binnen zitten en eten en tegelijkertijd naar buiten kijken is niet te doen. Je kijkt vanuit beneden naar buiten en de wereld tolt werkelijk om je heen. Dat gevoel is niet te omschrijven, je hele balans is de kluts kwijt.
Ook vandaag wel wat misselijk geweest, het uren op de zelfde manier op en neer is op een gegeven moment gewoon een uitdaging voor je lichaam en dat heeft er een keer genoeg van. De oplossing is wederom, gaan liggen
Gelukkig kwamen we niet al te laat aan bij de volgende bestemming, Porto Ercole. Zo fijn om in een haventje te liggen en even de boot af te kunnen en vaste grond onder je voeten te voelen. Op een kwartiertje lopen lag een leuk havendorpje. Na het eten een beetje bijtijds naar bed want dit vreet werkelijk energie.
's ochtends vertrokken we weer vroeg. Om 6.30u gingen we weer de zee op met als volgende bestemming de haven van Rome. Wederom een lange dag voor de boeg. Het weer was rustig maar de golven hoog, dit keer gingen we niet op en neer maar heen en weer. Helaas konden we alleen de eerste dag wat zeilen, verder hebben we steeds de wind tegen gehad. Als je zeilt ligt de boot veel stabieler. Je gaat dan we heel schuin, maar de boot wordt een soort van de zee in gedrukt. Op de motor heb je veel meer last van de golven.
Op zich vind ik dat gevoel van het deinen wel heel relaxed. Ook als het zo hard gaat dat jeje echt goed vast moet houden maar opnieuw uren heen en weer in de zelfde beweging zorgde ervoor dat ik de laatste 4uur weer misselijk werd
Het moment dat je in de haven arriveerd en stil ligt is het ook wel zo weer over hoor. Ook vandaag weer mooi op tijd zodat er wat tijd was om rond te lopen. De haven van Rome, Porto Romano, het klinkt echt super tof. Raar maar waar, er is geen fuck te doen hier. Echt helemaal niks.
Vrijdag 15 April, Olga vertrekt vandaag naar Sint Petersburg. Om 10u wordt ze opgehaald met de taxi. Martino gaat mee uitzwaaien en heeft daarna nog een zakelijke bespreking. Wij hebben dus even wat tijd voor onszelf. Lekker in het zonnetje, de haven rond lopen en een beetje chillen op de boot, en we hebben een nice lunch. Als Martino terug komt besluiten we nog een dag hier te blijven omdat er teveel wind staat.
Aangezien ik al een paar dagen zeeziek geweest ben vind ik dat eigenlijk wel prima. Even een dag niet de zee op en tijd om bij te komen
