We zijn alweer halverwege

19 april 2016 - Stromboli, Italië

Het is erg lastig inspiratie te vinden om een nieuw verhaal te schrijven, in de eerste week ben ik voornamelijk misselijk geweest. Nu in de 2e week, en ik me helemaal prima voel weet ik pas hoe shit ik me heb gevoeld. We zijn ook begonnen met vrij heftig weer, op zee was het koud, er stond veel wind dus de golven waren hoog. De eerste 3 dagen heb ik vooral horizontaal gelegen. Voordeel was dat ik ook veel kon slapen waardoor de tijd ook een soort van snel gaat. Nadeel is, je kan eigenlijk niets anders. Lezen gaat niet, te lang op je telefoon kijken gaat niet, dus schrijven kwam er ook niet van. Focussen op 1 punt maakt je alleen maar zieker. Voor mij was achteruit varen en naar de horizon kijken het best.

Op zaterdag zijn we in Porto Romano Rome gebleven omdat de wind te hard was, achteraf gezien hadden we best kunnen gaan. De dag daar doorbrengen was saai, niks te doen. Het haventje zelf was netjes maar er zat niets omheen. We zijn maar naar het dorpje verderop gelopen maar dat stelde ook geen ruk voor. Anyway, om de tijd te doden was het prima. In de haven stond veel wind maar daarbuiten was het hot
We gingen op zoek naar een bus voor het geval we nog een dag moesten blijven, zodat we evt naar Rome zelf konden gaan. Bijna onmogelijk! Uiteindelijk hadden we een bushalte gevonden, maar zonder tijden en andere info e.d. Dus waar kom je dan uit en belangrijker nog... Hoe komen we weer terug. Komt er een inie minie klein geel busje voorbij gereden dat de lijnbus moest voorstellen. Een afdankertje, een barrel eerste klas maar wel geinig. Vond het bijna jammer dat we de dag daarna toch vertrokken.

Zondag gingen we dus toch verder, gelukkig maar want we hadden het wel gezien daar.
De eerste uitdaging was om weer op zee terecht te komen aangezien het op de heenweg bijna fout ging. Door de enorme golfslag val je in een soort groot gat, meters lager dan het normale zee level waardoor we dus de grond raakte. Terug ging het iets beter.
Uiteraard stond de wind weer in de verkeerde richting dus kon er weer niet gezeild worden.
We zijn dus in een andere koers gaan varen, zodat ze toch de zeilen konden openen en met een enorme haakse bocht (een omweg van 6 uur!!!) daarna weer te keren en naar de volgende locatie varen.
Omg, de wind was hard en ik zat precies verkeerd. Ze open de zeilen en de boot trekt scheef, niet een beetje scheef maar echt scheef. De boot gaat met mij en al de lucht in en ik kijk recht de zee in. Ik kon me goed vast houden dus er was niets aan de hand maar ik heb toch maar even niet mijn telefoon gepakt om wat foto's te maken. De reling van de lage kant hing in de zee. Super gaaf maar niet comfortabel dus ze hebben het grote zeil ingeruild voor het kleinere. Toen gingen we nog scheef, maar het was iets beter te doen.
Erg veel valt er over zo'n dag niet te vertellen, je bent op zee en de boot vaart. Je zit (of ligt) maar je kan niet echt lopen. Het gekke is, je doet niks maar aan het einde van zo'n dag ben je kapot. Je bent toch continue bezig met je houding compenseren. De boot beweegt altijd, blijkbaar kost dat veel energie.
Wat wel heel gaaf was waren de dolfijnen.
Uit het niets duiken ze op. Deze eerste dag was het helaas niet mogelijk om naar de voorkant te lopen want we gingen te schuin en er kwamen golven de boot op.
Middernacht kwamen we eindelijk aan bij Isola Ponza. Uiteraard heb ik dat niet meer mee gekregen want ik ben naar bed gegaan. 14 uur achter elkaar door is lang en ik was er om 22.30u helemaal klaar mee. Voelde me ziek en we hadden niet normaal kunnen eten. Een appel en een pak tukkies, verder kwam ik niet
Maar wat een verassing toen ik 's ochtends wakker werd. Echt een cadeautje. Wat een mooie baai. Ik weet niet waarom, Martino besloot dat hij de maandag daar wilde blijven. Eigenlijk hadden we daar geen tijd voor want we hadden de vrijdag ook al verspild maar stiekem vond ik het erg fijn.
We hebben de hele middag in het dorpje rond gelopen en ik heb de lekkerste pizza ever gegeten. Deniz heeft gedoken en geprobeerd met zijn nieuwe harpoen vis te vangen, wat helaas niet gelukt is omdat er bijna niets zwom
Omdat we deze dag niet verder zijn gegaan vertrokken we dinsdag weer heel vroeg, om 5.45u voeren we weg, het was nog donker en mistig maar uiteindelijk werd het zonnig en er stond bijna geen wind. Dit is leuk reizen, eindelijk niet meer dat stomme heen en weer of op en neer en eindelijk voelde ik me niet meer ziek.
We hebben nog een groot gedeelte van de tijd voorop de boot kunnen zitten en toen kwamen ze weer, de dolfijnen.
Dit keer meer dan genoeg tijd om ze te bekijken. Deniz heeft ze half uit de boot hangend kunnen filmen. Ik ben iets minder heldhaftig. Ik ga op de grond zitten en gluur over het randje van de reling naar beneden. Als je dolfijnen ziet ren dan altijd naar voren. Ze houden ervan om te racen met de boot. Het waren er en stuk of 8, zo leuk. Ze gaven nog een showtje weg maar helaas bleven ze maar een paar minuutjes. Zo zijn ze er en zo zijn ze in een seconde ook weer verdwenen. Later op de dag nog een keer dolfijnen, het was echt een fijne dag. Pas laat kwamen we aan bij onze volgende stop, een niets zeggende baai. We waren moe en hadden honger, het anker wilde in eerste instantie niet houden en de nacht was verschrikkelijk. Heb bijna geen oog dicht gedaan, het leek wel een oorlogs gebied. Wind en golven, de boot die steeds op het water sloeg, de lijnen die tegen de mast aan tikte zoveel herrie dat ik niet kon plaatsen. 's ochtends hadden we ons verslapen, snap nog steeds niet hoe dat kan en daardoor geen tijd om te douchen dus ik was echt ff chagrijnig en had echt geen zin in de dag.
Ik was zo blij dat we deze dag niet zo ver gingen, om 17u kwamen we aan bij Stromboli, een vulkanisch eiland waarvan de vulkaan nog altijd in werking is. Geen grote uitbarstingen maar dagelijks rommelt hij wat en schiet wat de lucht in. Ik zou er toch niet graag onder willen wonen.
De lange dagen op de boot beginnen een beetje saai te worden, uren en uren achter elkaar door gaan. Nu ik me niet meer ziek voel en geen behoefte meer heb om te slapen heb ik ineens heel veel 'vrije tijd' De vraag is alleen, hoe ga ik die opvullen. Toch lukt het steeds weer. We waren erg blij toen we om 17u bij Stromboli aankwamen en weer de boot af konden. Er moeten wat boodschappen gedaan worden, dus op zoek naar een supermarkt. Wat een leuke kleine straatjes met leuke kleine winkeltjes.
Het strand is hier zwart, zwart vulkanisch zand, heel apart.
Morgen gaan we naar Sicilië om vervolgens over te steken naar Griekenland, de planning is erg strak dus waarschijnlijk gaan we voor de grote oversteek direct door naar Zakynthos

1 Reactie

  1. Rob:
    26 april 2016
    Je hebt talent, Karina. Het is een mooi verslag. Ik voel me aan boord, zo trek je me mee in het verhaal.
    Ben ook benieuwd naar het vervolg.